به نقل از «قدس آنلاین»

سرمایه‌گذاران روی تئاتر ریسک نمی‌کنند

تاریخ انتشار: ۱۳ فروردین ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۷۴۳۷۶۱۸

به گزارش قدس آنلاین، مجید جعفری در توصیف حال این روزهای خود گفت: به این فکر می کنم که چرا به دنیا آمدم و اگر می دانستم اوضاع و احوال دنیا این گونه است ترجیح می دادم در زمانی دیگر به دنیا می‌آمدم.

بازیگر فیلم سینمایی من می ترسم (بهنام بهزادی ۱۳۹۷) در پاسخ به این پرسش که چرا خیلی سال است که در سینما و تلویزیون نبوده است، گفت: حرفه اصلی ام تئاتر بوده است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

تا ۸ سال پیش کار می کردم و آخرین آن زکریای رازی بود که در تالار وحدت اجرا شد. اتفاقا کار خیلی خوبی هم شد و بعد از آن هم تلاش کردم که چند کاری که در دست اجرا داشتم را روی صحنه ببرم می خواستم پیش تولید آن ها را بروم و طراحی هایش را انجام داده بودم اما شرایط به گونه ای شد که نمی شد کار کرد؛ کار گران شده است و برخلاف آنچه باید در تئاتر رخ دهد (کار نباید خیلی گران باشد) دائما باید به فکر اقتصاد آن بود. وقتی برای کاری که با فکر و اندیشه سروکار دارد باید در بادی امر مدام به فکر این باشید که چگونه می توان به بازگشت سرمایه رسید، چگونه می توان کار کرد؟

وی افزود: قبلا سرمایه‌ام تماما عشق بود؛ عشق به هنر، زیبایی، محتوای عالی و این که تو نوعی نگاه داشتی که می خواستی با دیگران تقسیمش کنی. امروز همه اینها را داری و پخته هم شده ای و می دانی چه می خواهی و باید چه بگویی و چگونه بگویی اما باید فکر کنی که آیا کار به لحاظ مادی شدنی است یا خیر؟

بازیگر تئاتر قصهٔ ملکزاد به کارگردانی (احمد ناطقی ۱۳۶۶) تصریح کرد: چون کسی که سرمایه می گذارد خواهان این است که این سرمایه اش بازگردد؛ به همین دلیل ریسک این را نمی کنند که روی تئاتر سرمایه گذاری کنند. دولت هم گرفتاری های دیگری دارد و به فکر چیزهای دیگری است؛ چیزهایی که لزوما با فرهنگ و هنر سروکار ندارد.

جعفری خاطرنشان کرد: این در حالی است که دولت هرکاری که بخواهد انجام دهد باید فرهنگسازی کند؛ شما برای جنایت هم باید مقدمات فرهنگ جنایت را فراهم کنید. اگر بخواهیم درباره هستی و دنیا و گذشته ها، بزرگی خدا، بزرگی انسان حرف بزنیم باید مقدمه چینی بسیاری داشته باشیم. در نهایت همه چیز به این سمت می رود که برای اجرای یک نمایش باید اول حساب و کتاب سرمایه را داشته باشم و بعد فکر کنم که چه می خواهم بگویم و در این روند افسرده می شوم.

بازیگر نمایش مکبث (حسین فرخی ۱۳۸۱) ادامه داد: ما به فقر عادت کرده ایم چرا که همواره نوعی قناعت در زندگی ما هنرمندان وجود داشته است. کسی که با قناعت زندگی کند و روحیه قانعی داشته باشد سلطان و پادشاه است و هرگز برای امورات زندگی نیازمند نمی شود. برای گذران زندگی خیلی کارها می شود کرد مثلا تدریس کردن چنانچه در دانشگاه درس هم می دادم و البته آموزشگاهی را درست کرده بودم که تعطیل شد.

این هنرمند ادامه داد: کار ما عمل است. آفرینش هنری خودش خود را تعریف می کند و عملی است که باید اتفاق بیفتد. زیبایی را باید دید و شما هر مفهوم مجردی را باید به وضعیت عینی بدل کنید و خروجی آن باید مشاهده و لمس و شنیده و دیده شود. وقتی این اتفاق نیفتد چه کاری می شود کرد؟

بازیگر سریال تلویزیونی شمارش معکوس (محرم زینال زاده ۱۳۷۴) در پاسخ به این پرسش که طی چند سال گذشته آیا کاری کرده است گفت: بله شده است و یکی را انجام دادم. نقشی در شبکه مخفی زنان (افشین هاشمی ۱۴۰۱) داشتم که نقش پررنگی نبود اما خوب بود؛ در واقع حضورم در این سریال هم به این دلیل بود که دوستانم آنجا بودند و وقتی از من خواستند حضور یابم نتوانستم نه بگویم.

وی افزود: به لحاظ فیزیکی می توانم کار کنم اما به لحاظ روحی دوست ندارم بازی کنم، غصه می خورم، چرا که فکر می کنم روش ما در جایی غلط است و نوع برخورد ما با مقولات فرهنگی و هنری ایرادی دارد که دیگران از ما جلو می زنند. سینماهای ما یکی یکی تعطیل می شوند برای این که به آن رسیدگی نشده است. یادم هست زمانی فیلم به امارات می دادیم که در کپر با دوربین های پیش پا افتاده نمایش می دادند دستگاه های امروز ما همان است که آن زمان داشتیم اما در امارات هر ۶ ماه یکبار تمام سیستم فیلم عوض می شود، آنها پیشرفت کردند و ما متوقف شدیم.

بازیگر فیلم سینمایی بی‌خداحافظی (احمد امینی ۱۳۹۰) اظهار داشت: ترکیه سریال های ما را نشان می داد و امروز سریال هایش را در جهان نمایش می دهد.

جعفری یادآور شد: کارها، نقش و پولش خوب است اما سناریو ندارد. من اگر بخواهم بازی کنم باید بدانم که چه کنم. شخصیت راه و روش دارد و خلق کردن و به نمایش گذاشتن این شخصیت راه دارد. چرا اجازه داده می‌شود کسی فیلم بسازد آن هم در حالی که سناریواش آماده نیست اما به دیگرانی که سناریوشان آماده است اجازه نمی دهند فیلم بسازند؟

بازیگر فیلم تلویزیونی کیمیا (احسان صادقی ۱۳۹۲) در پاسخ به این پرسش که از میان کارهایش کدام را بیشتر دوست دارد بیان کرد: کارهایی که در تئاتر کارگردانی کرده ام حتی یکی نیست که دوستش نداشته باشم چون همه را با عشق انتخاب کرده ام و از سوفکل، آشیل، شکسپیر، آرتور میلر و یوجین اونیل تا نمایش نامه های ایرانی و یا چیزی که خودم می نوشتم و کار می کردم را با عشق انتخاب و کار می کردم و باور و فکر برایشان داشتم.

وی افزود: حرفه من بازیگری در سینما و بازی و کارگردانی تئاتر است و به همین دلایل کمتر سراغ تلویزیون می روم.

منبع: خبرگزاری ایرنا

منبع: قدس آنلاین

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.qudsonline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «قدس آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۴۳۷۶۱۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

آیا سلبریتی‌ها جای کسی را در تئاتر تنگ کرده‌اند؟

حضور بازیگران سینما و تلویزیون، روی صحنه تئاتر، طی سال‌های اخیر، با موجی از واکنش‌های متفاوت مواجه بوده است. عده‌ای این حضور را غنیمت شمرده و آن را به نفع مصادیقی، چون جریان اقتصادی تئاتر نسبت دادند و در مقابل، برخی این حضور را ناامن دانسته و ساحت نمایش و صحنه را مبرا از آن رخداد‌هایی که مقابل دوربین سینما و تلویزیون می‌گذرد، می‌دانند.

خاک صحنه دامن‌گیر است

این تقابل طی سالیان اخیر، همواره به محلی در جهت مناقشه دو گروه تبدیل شده است، اما کفه قضاوت همواره به نفع موافقان این حضور، سنگینی کرده است علی‌الخصوص آن‌که طی ماه‌های اخیر، اخباری مبنی بر حضور اینفلوئنسر‌ها روی صحنه نمایش حسابی خبرساز شده بود. در چنین شرایطی استدلال موافقان حضور بازیگران سینما و تلویزیون در تئاتر این بود که در این زمینه، آیا حضور بازیگر حرفه‌ای موجه است یا حضور اینفلوئنسرها؟

بسیاری از بازیگرانی که امروز به ستاره‌های دنیای سینما، شبکه نمایش خانگی و تلویزیون تبدیل شده‌اند، از تئاتر شروع کرده‌اند و خاستگاه تئاتری دارنددر حال حاضر بازیگرانی، چون فرهاد آئیش، صابر ابر، بهرام افشاری، نادر فلاح، بهنام تشکر، کوروش سلیمانی، رامین ناصرنصیر، امیرحسین فتحی، نورا هاشمی، صدف اسپهبدی، محمد نادری نمایش‌هایی را به روی صحنه دارند؛ حضور بازیگران شناخته‌شده دیگر به پای ثابت تقویم سالیانه کشور تبدیل شده به‌گونه‌ای که در هر برهه زمانی در طول سال، بازیگران چهره‌ای را یافت می‌کنیم که نمایش‌هایی را به روی صحنه دارند.

لازم است به این نکته مهم اشاره کنیم که بسیاری از بازیگرانی که امروز به ستاره‌های دنیای سینما، شبکه نمایش خانگی و تلویزیون تبدیل شده‌اند، از تئاتر شروع کرده‌اند و خاستگاه تئاتری دارند و اکنون که پس از مدتی، دوباره به صحنه تئاتر بازگشته‌اند، نمی‌توان این ایراد را بر آنها وارد دانست که چرا خود را به هنر نمایش سنجاق می‌کنند. خاک صحنه دامن‌گیر است و اگر باید انتقادی را به این دسته از بازیگران وارد دانست، باید عنوان کرد که چرا در طول این مدت، در عرصه نمایش کم‌کاری داشته‌اند.

فارغ از این اتفاق، اگر بازیگری، خاستگاه تئاتری نداشته باشد و حالا به هر دلیلی درصدد تجربه‌اندوزی در این عرصه است، چرا باید جلوی این حضور را گرفت؟ نخست آن‌که تمرینات منحصر تئاتر سبب کسب مهارت‌های نوین و متفاوتی در آن بازیگر می‌شود که در ادامه مسیر بازیگری او تاثیرات مثبتی به همراه خواهد داشت.

چندین نمایش وجود دارند که از هیچ بازیگر چهره‌ای استفاده نکرده و بنابراین فضا برای کسانی که منحصرا فعالیت خود را در تئاتر دنبال می‌کنند به راحتی فراهم استثانیا سبب رونق اقتصادی تئاتر می‌شود که در تمام این سال‌ها به‌عنوان پاشنه آشیل نمایش مطرح بوده و ناملایمات بسیاری را در این هنر اصیل رقم زده است. ثالثا، هر نمایشی، نویسنده، کارگردان و تهیه‌کننده دارد. با توجه به حساسیت‌های بالایی که در این زمینه وجود دارد و البته وسواسی که به ویژه در نگاه کارگردان موجود است، نمی‌توان این‌گونه اندیشید که یک بازیگر با هر قابلیتی که داشت، می‌تواند به روی صحنه رفته و اساسا شایستگی چنین حضوری را ندارد چرا که تمام این موارد، از فیلتر کارگردان و دیگر صاحبان نمایش عبور کرده و چیزی به دلخواه بازیگر رقم نمی‌خورد.

فارغ از تمامی این موارد، هم‌اکنون چندین نمایش وجود دارند که از هیچ بازیگر چهره‌ای استفاده نکرده و بنابراین فضا برای کسانی که منحصرا فعالیت خود را در تئاتر دنبال می‌کنند به راحتی فراهم است و اینکه برخی عنوان می‌کنند حضور سلبریتی‌ها، محدود شدن فضای کاری هنرمندان عرصه تئاتر را تشدید می‌کند، منطق درستی نداشته و نمی‌توان بر آن تکیه کرد.

«حضور سلبریتی‌ها در عرصه تئاتر تاکنون منتج به اتفاق‌های خوبی شده که مهمترین آن، فروش بالای آن آثار بوده که اقتصاد این هنر را در طول سال با افزایش قابل‌توجهی همراه کرده و سبب می‌شود تا سانس‌های برخی از این نمایش‌ها تا روز‌های متوالی رزرو شده و سالن‌ها پر شوند»

هنر تئاتر در کشور، نسبت به سینما و شبکه نمایش خانگی، از برخی محدودیت‌های بعضا تاریخی رنج می‌برد. در طول این سال‌ها تلاش‌های بسیاری صورت گرفته تا بسیاری از این محدودیت‌ها مرتفع شود. رویکردی که قطعا با استقبال دوستداران و دلسوزان این هنر همراه است بنابراین نباید با ایراداتی از این دست، زمینه فعالیت در این عرصه را محدود کرد و مخاطب را نسبت به این هنر، دلسرد کرد. حداقل امروز که هنر نمایش، تلالویی ویژه در حیات پساکرونایی خود دارد، باید با همبستگی و دلسوزی، زمینه اعتلای بیشتر هنر تئاتر در کشور را رقم زد و موانع پیش‌رو را عقلانی و حساب‌شده مرتفع کرد.

منبع: ایرنا

باشگاه خبرنگاران جوان وب‌گردی وبگردی